EVENTS

Εικαστική Έκθεση
Χώροι του Ανθρώπου

Ξενοφών Μπήτσικας
Νάντια Σκορδοπούλου
Πάνος Χαραλάμπους
Βιβέττα Χριστούλη

Αμπελώνας Θεόδωρου Κοσμόπουλου, Τριπόταμος Τήνου

Η εικαστική έκθεση Χώροι του Ανθρώπου, περιλαμβάνει τέσσερα ‘ψυχογεωγραφικά
τοπία’, διαφορετικές αφαιρετικές ερμηνείες των εννοιών του χώρου, που
αναπτύσσονται σε σχέση με τον χώρο του αμπελώνα με την ευρύτερη έννοια.
Το κάστρο της Τήνου κτισμένο κάτω από τον γρανιτένιο βράχο του Εξώμβουργου,
υπήρξε το οχυρό των Τηνιακών σε επιθέσεις και επιδρομές από την θάλασσα. Το
Αιγαίο, φέροντας την διπλή ιδιότητα του Συνόρου και της Γέφυρας, αποτελεί ακόμα
και στις μέρες μας, τον μεταβατικό Mη Tόπο,
των προσφύγων, ταυτόχρονα πέρασμα
θανάτου και σανίδα σωτηρίας, το σύμβολο μιας νέας αφετηρίας. Ανάμεσά τους,
΄κατοικώντας΄ σε δύο πέτρινες αναβαθμίδες γύρω από ένα παλιό αλώνι, ο αμπελώνας
του Θεόδωρου Κοσμόπουλου, μαρτυρείτην πρωτογενή σχέση του ανθρώπου με τη γη,
με γνώμονα την αρμονία του οικοσυστήματος και σηματοδοτεί έναν τόπο ευφορίας
και πολιτισμού.
Η εικαστική έκθεση Χώροι του Ανθρώπου, αποτυπώνει αντιθετικές χωρικές έννοιες
όπως: τόπος πολιτισμού και ευδαιμονίας: ο αμπελώνας, τόπος οχυρό: το κάστρο και
ενδιάμεσος τόπος διαχωρισμού και επικοινωνίας: η θάλασσα, μέσα από εικαστικά
έργα, που καλούν τους θεατές σε συμμετοχικές διεργασίες επεξεργασίας των
μειγμάτων μνήμης, εμπειρίας και χώρου που προτείνουν.
Η εικαστική έκθεση Χώροι του Ανθρώπου εντάσσεται στο Φεστιβάλ Τήνου 2022

ΧΩΡΟΣ ΕΚΘΕΣΗΣ: Αμπελώνας Θεόδωρου Κοσμόπουλου, Τριπόταμος Τήνου
ΕΓΚΑΙΝΙΑ: 29/07/2022 στις 19:00
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΕΚΘΕΣΗΣ: 29/07/2022 έως 04/09/2022
ΩΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: 5:30 -20:00, καθημερινά εκτός Τρίτης
Διοργάνωση, Επιμέλεια: SymPas Art

ΞΕΝΟΦΩΝ ΜΠΗΤΣΙΚΑΣ, 2022_Dionysos_drinking rules, (Mεικτά υλικά, διαστάσεις μεταβλητές)

Αναφορά στο έργο του Velázquez “El triunfo de Baco” 1628 – 1629 ή “Los borrachos”, όπως καταγράφεται ως χαρακτηριστικός τίτλος από τον ισπανικό λαό. Έργο με νοηματική αμφισημία και πολλές ερμηνείες. Μια από τις πολλές· το Διονυσιακό πέρα από το εορταστικό (συνδεδεμένο με το κρασί και την απώλεια εγκράτειας) συνδέεται επίσης με την αταξία και το χάος, στα οποία αν συνδέσουμε την πολιτική και κοινωνική κατάπτωση και την κρίση που χαρακτήριζε την χώρα εκείνη την περίοδο, αφήνει να εκτιμηθεί το έργο ως το σύμβολο μιας εποχής.

ΝΑΝΤΙΑ ΣΚΟΡΔΟΠΟΥΛΟΥ,  Σπαράγματα ιστορίας

Πρόκειται για μια καλλιτεχνική εγκατάσταση στον αμπελώνα του Θεόδωρου Κοσμόπουλου στον επιβλητικό βράχο του Εξωμβούργου της Τήνου. Ένα νησί το οποίο συνδέεται βαθιά με την Σμύρνη, καθώς για έναν ολόκληρο αιώνα, ως το 1922, οι Έλληνες της Σμύρνης και των άλλων μικρασιατικών περιοχών συγκεντρώνονταν κατά χιλιάδες, κάθε χρόνο στις 25 Μαρτίου, στο πανηγύρι της Τήνου, με απευθείας δρομολόγια προς το νησί. H σύζευξη θρησκευτικής εορτής και εθνικής επετείου συνένωσε τους δυο τόπους και τους ανθρώπους τους, μοιράστηκαν ήθη, έθιμα, συμβολισμούς, μουσική και πρακτικές όπως στην αμπελουργία. Το έργο παρουσιάζει την σύνδεση, τόπων και ανθρώπων, αλλά και την μετατόπιση-διάσπαση τους, ενώ τα υλικά που επιλέχθηκαν, οι λευκές μαρμάρινες πλάκες, μερικώς επιχρυσωμένες είναι υλικά που απαντώνται τόσο στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό όσο και στον βυζαντινό. Τοποθετημένες σε μια ιδιαίτερη διάταξη στο έδαφος ανάμεσα στον αμπελώνα.

ΠΑΝΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ, Aquis Submersus 2008-2014, (HDVideo with sound DUR  3min 8 sec)

Στην επιφάνεια της Αμβρακίας λίμνης , ανάμεσα σε χιλιάδες επιπλέοντες δίσκους βινυλίου,

πλωτά ηλεκτρόφωνα … εκπέμπουν τις φωνές των νεκρών τραγουδιστών ​( Μ. Callas, D. Stratos, Τ. Καρναβάς ) πορτραίτα ”Aquis Submersus”…

H βιντεοεικόνα τοποθετείται μετωπικά προς τη θάλασσα… οι κρωγμοί της Αλκυόνας προσελκύουν τα θαλασσοπούλια…

ΒΙΒΈΤΤΑ ΧΡΙΣΤΟΎΛΗ, Solid Sea 2022,(Γυάλινοι καθρέφτες, διασωστικές κουβέρτες, 120Χ200cm)

Η σφιχτή δομή της πεζούλας απλώνεται στο έδαφος. Περιορισμένη. Αντί για πέτρες, σπασμένοι καθρέφτες αντανακλούν κινούμενες εικόνες του ουρανού, μετατοπίζοντας το μπλε της θάλασσας στο αμπέλι.

Στην καταστροφή της Σμύρνης το 1922 ‘..η θάλασσα ήταν γεμάτη τόσα πολλά πτώματα που αν έπεφτες στο νερό δεν θα βούλιαζες…’[1]

Η  Στερεά Θάλασσα τέμνεται από διασωστικές κουβέρτες. Σε οπτική επαφή με την θάλασσα, στέκεται σαν αντί-μνημείο για να ‘ξορκίσει΄ με την παράδοξη ‘ομορφιά’ της, το δράμα των προσφύγων όλων των εποχών.

[1] Horton, G. Η μάστιγα της Ασίας, Αθήνα 2006, Εκδόσεις Εστία